‘Nieobecne ciała’ i ‘niewidoczne’ życia

1. Wprowadzenie

Wyniki wielu badań wskazują iż, znacznie mniej mężczyzn, będących na trzecim i czwartym etapie życia, niż kobiet w tym samym wieku, zdaje sobie sprawę z wagi uczenia się przez całe życie i zalet aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie, korzystania z programów nauczania i aktywnego spędzania czasu wolnego. (Merriam and Kee, 2014; Schuller and Desjardins, 2007; Tett and Maclachlan, 2007). Wielu badaczy łączy te niskie wskaźniki uczestnictwa z jakością życia mężczyzn, która jest mniejsza niż możliwości dostępnie dla nich w ich środowiskach (Courtenay, 2000; Golding 2011a, 2011b; Oliffe and Han, 2014).

Badania pokazują również, że starsi mężczyźni automarginalizują się, izolują i alienują częściej niż ich partnerki (McGivney, 2004; Williamson, 2011; Vandervoort, 2012; Holwerda et al., 2012); są oni bardziej podatni na samotność (Wang-et-al. 2002; Paúl and Ribeiro, 2009); oraz w znaczny sposób uzależniają się od żon i partnerek emocjonalnie, społecznie, ale również pod względem opieki (Vandervoort, 2012; Dettinger and Clarkberg, 2002). Poza tym, we współczesnych dyskusjach na temat starzenia się, starsi mężczyźni mogą być określani jako ‘nieobecne ciała’ i ‘niewidoczne życia’, a zatem zjawiska takie jak starzenie się, płeć (w tym zjawisko męskości) i niepełnosprawność mogą być rozumiane i badane w kategoriach „cielesności/ucieleśnienia” (Fleming, 1999).