Przedefiniowywanie męskości oraz tożsamości kulturowo

1. Wprowadzenie

Ponieważ społeczna konstrukcja męskości zyskała wiele uwagi, w literaturze naukowej pojawia się coraz więcej pogłębionych badań wskazujących, iż męskość nie jest łatwa do zdefiniowania (Mackenzie et. al., 2017; Huppatz and Good win, 2013; Golding &Foley, 2017), jako że praktyki związane z płcią zmieniają się pod wpływem narracji historycznych, a także struktur społecznych, politycznych i gospodarczych (Connell& Messerschmidt, 2005; Creighton & Oliffe, 2010) oraz że męskość hegemoniczna jest często reprezentowana przez ustalone stereotypy i struktury, które wpływają na to, w jaki sposób mężczyźni myślą i działają w odniesieniu do ich rozumienia co to znaczy „być mężczyzną” (Mackenzie et. al., 2017). Tak więc, odnosząc się do modułu 2, łączenia depresji u mężczyzn z wykonywaniem pracy i samobójstwem kładzie się nacisk na ukierunkowane programy promocji zdrowia psychicznego, potwierdza potrzebę zrozumienia płci jako liczby mnogiej, relacyjnej, wielowymiarowej i głęboko kontekstowej (Johnson & Repeta, 2012).

Stereotypy na temat męskości takie jak: siła, brak emocji, agresja, utrzymanie rodziny i ograniczone zaangażowanie w zadania domowe ulegają zmianie i wielu badaczy twierdzi, że męskość staje się coraz bardziej „inkluzywna”; bardziej egalitarna, nietradycyjna i aktywna we włączaniu i przyjmowaniu kobiecych atrybutów, wartości i praktyk, które dotychczas były stereotypowo uznawanych za kobiece (Anderson, 2009; Mackenzie, et al., 2017; Huppatz i and Goodwin, 2013; Golding & Foley, 2017). Inni badacze sugerują, że chociaż zmiany te są oczywiste, to nie są one rozległe i miały niewielkie znaczenie dla zmian strukturalnych relacji między płciami, a tak naprawdę mogą być one sposobem na utrzymanie tych ustalonych relacji w neoliberalnym krajobrazie ekonomicznym (Bridges & Pascoe, 2014; Mackenzie, et al., 2017).

Mackenzie, et al. (2017, 1225) twierdzi, że takie zmiany w praktykach hegemonicznych są powolne, w szczególności dla różnych grup wiekowych, ponieważ są one osadzone w ponadczasowych strukturach społecznych. W tym kontekście władza patriarchalna wpływa na wielu mężczyzn (choć z pewnością nie wszystkich), nie powinniśmy myśleć, że podtrzymywanie hegemonicznej męskości, jest często świadomą decyzją lub procesem; częściej jest to element znacznie mniej świadomej formy codziennej praktyki (Robertson, 2007). Nie oznacza to, że mężczyźni osiągają hegemoniczną moc, ale często istnieje ukryty bodziec do urzeczywistniania tej mocy ze względu na zbiorowe korzyści jakie otrzymują mężczyźni.

W przeciwieństwie do kobiet, które uczestniczą w najróżniejszych dziedzinach życia publicznego, prywatnego i rodzinnego, uczenie się mężczyzn odbywa się głównie w nieformalnych przestrzeniach społeczności. Mianowicie, dominujący męski kapitał determinuje męskie (auto-) wykluczenie tak, że mężczyźni nie są skłonni uczestniczyć w społecznościach uczących się (np. instytucje edukacyjne), które są często sfeminizowane. Analiza badań przeprowadzonych w projekcie „Old Guys” sugeruje potrzebę męskich klubów, męskich warsztatów, męskich przestrzeni i działań, a nawet przestrzeni dla bezpiecznych domów, w których mężczyźni mogą się ze sobą komunikować (Reynolds et. al., 2015), gdzie będą się wzajemne wspierać i gdzie mogą się samoorganizować oraz redefiniować kapitał męski, wzmacniając tym samym pozycję starszych mężczyzn (Hanlon, 2012; Ribeiro, Paúl i Nogueira, 2007; Carragher i Golding, 2015; Huppatz i Goodwin, 2013; Jelenc Krašovec i Radovan, 2014). W Portugalii potrzeba ta była jeszcze bardziej widoczna,  z powodu niskiego lub bardzo niskiego poziomu wykształcenia i umiejętności czytania i pisania wśród mężczyzn. We wszystkich krajach partnerskich projektu „Old Guys” potrzeba ta była głównie spowodowana czynnikami społecznymi, w szczególności ubóstwem i niskimi emeryturami, które uniemożliwiają godne życie.